Ebeveynlikle ilgili pek çok klişenin olduğu bir sır değil. Yaygın iddialardan biri, babaların kızlarını, oğullarına göre daha yumuşak ve duygusal bir mevcudiyetle ebeveynlik yapma eğilimindedir. Son zamanlarda yapılan bir çalışmada araştırmacılar bu klişeyi çoğunlukla doğru bulmuşlardır. The Washington Post'a göre, çalışmayı yürüten Jennifer Mascaro, babaların kızlarla oğullardan daha duygusal olduğunu buldu.
Ebeveynlik klişesinin doğru olup olmadığını anlamak için, Mascaro ve Emory Üniversitesi ve Arizona Üniversitesi'ndeki meslektaşları ekibi, 1 ile 2 yaşları arasında çocuklarla birlikte 52 yeni baba aldı. 35 tanesinin oğlu vardı ve çalışmanın "kızların ve oğulların babaları yaş, çocuk yaşı, etnik yapı, yıllık kombine hane geliri veya haftada çalışılan saatlerde farklılık göstermediğini" belirtiyor.
Ekip çalışmanın katılımcılarını topladığında, babalar ve çocukları ayrıntılı kayıt cihazları kullanarak evlerinde 48 saat boyunca yakından takip edildi. Araştırmacılar daha sonra, çocukların cinsiyetlerine göre herhangi bir davranış şekli olup olmadığını görmek için babalar ve çocuklar arasındaki her etkileşimi analiz etti.
Ebeveynlik ve cinsiyet arasındaki ilişki yıllar içinde geliştiyse de, Mascaro ve ekibi sonuçta büyük bir klişenin, baba ebeveynlerin kız çocuklarına karşı nasıl kızları olduğuna gelince hala var olduğunu keşfetti. Mascaro’nun çalışmalarına göre Amerikan Psikoloji Derneği'nin Behavioral Neuroscience dergisinde, babalar daha zorlayıcı oyun oynadı ve “gururlu” “kazan” ve “en iyiler” gibi başarıya ilişkin daha fazla dil kullandılar. Kızlara gelince, babalar daha çok şarkı söylemeye meyilliydi, “hepsi”, “aşağı” ve “çok” gibi duygusal olarak üzücü ve analitik sözlere güveniyorlardı. Çocuklarla daha erken yaşta daha fazla analitik dil kullanılması gelecekteki akademik başarıya bağlanmıştır, bu da cinsiyet klişelerine dayanarak ebeveynlik yapmanın uzun vadeli bir etkisi olabilir.
Mascaro, oğlanlardan ziyade kızlarla kullanılan daha duygusal dilin yanı sıra, oğullarının resimlerine karşı kızların resimlerine bakarken babaların daha duygusal duygulara sahip olduğunu da buldu. İkinci bir çalışmada, Mascaro babaların çocuklarının çeşitli duygusal ifadelerdeki resimlerini (mutlu, üzgün ve tarafsız) gösterdi; bu sırada babaların beyninin MR görüntülerini aldılar. Mascaro, babalarının, kızlarının mutlu resimlerini gösterdiklerinde, beynin ödül ve işleme bölgelerinde daha fazla nöral reaksiyon gösterdiğini belirledi. Babalar, oğullarının mutlu fotoğraflarına daha az tepki gösterdiler, ancak tarafsız ifadelerini gösterdiklerinde daha büyük tepkiler aldılar.
Mascaro, Washington Post’a göre, bu farkın kaba ve takla oyunuyla ilişkili olan sözde duygusal katılım eksikliği ile ilgisi olduğuna inanıyor:
Kaba ve takla bu hareketin tamam olduğu özel bir durumdur, ancak eşinizin duygularına gerçekten katılmak zorundasınız: Hala eğleniyorlar mı? Daha belirsiz yüz ifadelerine katılmanın önemli olabileceğini düşünmenin gerçekten ilginç olduğunu düşünüyorum.
Mascaro ve ekibi, MRG taramalarında bulunan farklılıkların genetik mi yoksa toplumsal normlarla mı ilişkili olduğundan emin olmadığından, babaların bu çalışmanın herhangi bir şekilde bir eleştiri olmadığını anlamalarını ister.
Amerikan Psikologlar Birliği’nden yapılan basın açıklamasına göre, Mascaro şunları söyledi:
Bunun gibi bulgular, babalar için mutlaka kötü niyetli veya olumsuz olarak alınmamalıdır. Gerçekten babalarını, çocuklarını dünyaya hazırlamak için ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştıklarını gösterebilir.
Söylenen Mascaro, basın açıklamasına göre, babalar için önemli bir öneri sundu:
Bu gerçeği Babalar aslında erkeklerin duygusal ihtiyaçlarına daha az özen gösterebilir, belki de en iyi niyetlerine rağmen, tanımaları önemlidir.
Bu çalışma tüm babalar için gerçeği temsil etmese de, ebeveynliğin çocuğun cinsiyetinden nasıl etkilenebileceğini dikkate almak önemlidir. Gerekçenin evrimsel veya toplumsal olmasına rağmen, birçok ebeveyn, farkında bile olmadan cinsiyet klişelerini pekiştiriyor olabilir. Mascaro gibi çalışmalar, ebeveynlerin kendileri ve aileleri için doğru olduğunu düşünürlerse, davranışlarını ve ebeveynlik stillerini yeniden inceleme fırsatı verir.
