2008 sonbaharında, hem beyaz hem de siyah olan bir kız çocuğunu doğurdum ve aynı ay Barack Obama Amerika Birleşik Devletleri Başkanı seçildi. Hava, çevremdeki insanlar, dünya - her şey oldukça büyülü hissettim. Başkan Obama, bize ümit vermemizi söyledi; inandığımız Amerika, ümit ettiğimiz sürece, inandığımız sürece var olabileceğini söyledi. Umutluydum. İnandım. Kendime, artık ırk üzerine odaklanmayan bir dünyaya yeni bir çocuk getirdiğimi söyledim; Kendime, kızımı, ilerlemeye, birlikte çalışmaya ve son 100 yıllık ırkçılığın parçalarını toplamaya odaklanan bir dünyaya getirdiğimi söyledim. Bir gece kızımı emzirirken ve babamla konuştuğumda, başkan olarak siyah bir adam göreceğini düşünüp düşünmediğini sordum. Kafasını salladı ve bana hayır demişti, ama olduğum gibi aynı neşe ya da takdirle doluydu. Bana döndü ve “Sadece Başkan Obama'nın görevinden ayrılması için bekleyin. Bundan mutlu olmayan birçok insan var, siyahi insanları sevmeyen ya da beyaz olmayan herkes var. Amerika'nın istedikleri şekilde geri döndüğünden emin olun. " Onun sözleri beni ürpertti. Fırçalıyorum ve umut etmeye devam ettim.
Fakat iki gün önce, Amerika gideceğimiz yola karar verdi. Ve 2016 seçimlerinin beyazlaşması bana babamın sözlerinin ne kadar doğru olduğunu gösterdi. Birçoğunun, umudun, inancın değişmesi için, ittiği, ümit ettiği ve savunduğu farketmeksizin, geriye doğru fırlatıldık.
Baba sözlerim beni hiç terketmedi. 2012 yuvarlanıp tekrar oy verme zamanı geldiğinde gergindim. Amerika’nın eritme potası olmadığı inancını yitirdim, uzun zamandır inanmak istediğim iyi insanları doldurdu. Sonra Trayvon Martin öldürüldü. O zaman Michael Brown. O zaman Eric Garner. Bir kalıp vardı. Bu neden şimdi oluyor? Terapistime gece huzurlu bir miting düzenledikten sonra sordum. Bunun yeni olmadığını, farklı olan tek şeyin kameralara, bilgisayarlara ve sosyal medyaya erişimimizin olduğunu belirtti. Bunları paylaşacak internetimiz vardı, dedi. Bu yüzden Amerika'da polis memurlarının ve siyahların tarihini araştırmaya başladım.
Son iki yılı sürekli olarak herkesle siyah tecrübesi hakkında konuşarak geçirdim. Çoğu zaman, "çok hassas" olduğumu söyleyen ve "sadece üstesinden gelmem" gerektiğini söyleyenlere güler. Kimse beyaz Amerika’nın benim Amerika’m olmadığına inanmak istemiyor.
Amerika'nın umduğum ırkçı-sonrası ütopya haline gelmediği gerçeğini kabul ettim. Irkçılığın hala var olduğunu kabul ettim, ama benden önceki gerçeklerle boğuşmak zorunda kaldım: Irkçılık siyah bir başkanla bile büyüdü. Irkçılık her yerdeydi, kendi devletimde bile, güzel Portland'da bile. Ama nasıl? Nasıl olabilir? Masum siyah adam ve çocukların cinayetlerinin rastgele olmadığını biliyordum. Ani olmadıklarını biliyordum. Yüzlerce yıl önce siyah insanların evlerinden ve plantasyonlara yerleştirilmelerinden beri ortaya çıkan bir anlatının parçası olduklarını biliyordum.
Yavaş yavaş, umudum azaldı. Beyaz arkadaşlarımın hayatım üzerinde, çocuklarımın hayatında bir savaş olduğunu inkar ettiğini gördüm. Sesimin daha da güçlendiğini ama daha da kısık olduğunu hissettim. Amerika’nın, ailemizin büyüdüğü Amerika’dan daha iyi olduğuna ikna olmuştuk. Ama yanılıyorduk. Bu Amerika - 2016'da yaşayan, iyi ve "gelişen" biri daha korkutucu. Hepimizin uyum içinde yaşadığına inanmamız şarttı. Başka hiçbir şey bize söylemedi. Başkanımız siyahtı, tanrı aşkına! Bir ülke olarak, kapitalizmin ırkçılığa nasıl dayandığı veya sistematik ırkçılığın nasıl var olduğu ve hepimizi incittiği hakkında konuşmadık. Eğer geri dönüşüme devam edersek, vegan olmaktan bahsedersek, kendi yemeğimizi yetiştirmeye devam edersek, ırkçı olmamızın mümkün olmadığını düşündük. Kimsenin yapabileceği bir şey yoktu. Biz "ilerici" olduk. Ve yine de nerede olduğumuza bakın.
Yorulduk. Daha fazla öz bakıma ihtiyacımız var. Daha fazla alana ihtiyacımız var. Ama duramayız çünkü hayatlarımız tehlikede.
Duyduğuma ağlayan zenci annelerin videosundan sonra video izledim. Ümit veren anneler, çocuklarının bedenlerinin sokakta kalmasına rağmen, gösterilmemize rağmen, tekrar tekrar, siyah bedenlerin beyaz ile aynı değeri taşımadığını söyledi. 4 yaşındaki kızı arka koltuğa otururken siyah bir babanın öldürüldüğü Philando Castile'nin ölüm videosunu izledim. Sadece 2016 yılında, çocuklarıma dört farklı siyah insan ölümünden bahsetmek zorunda kaldım. Son iki yılı sürekli olarak herkesle siyah tecrübesi hakkında konuşarak geçirdim. Çoğu zaman, "çok hassas" olduğumu söyleyen ve "sadece üstesinden gelmem" gerektiğini söyleyenlere güler. Kimse beyaz Amerika’nın benim Amerika’m olmadığına inanmak istemiyor. Amerika, özgürlerin, eşitliklerin ülkesi değil. Çünkü bu korkutucu. Bu, birçoğunun yalnızca ülkesi için değil, kendi hakkında da oluşturduğu tüm fikirleri parçalayacaktır.
2016 başkanlık seçimleri birçokları için uyandırma çağrısı yaptı. Ama baştan beri, renkli insanlar var çalışmakta. Sokaktaydık. Makaleden sonra makale yazıyoruz. Daha yüksek sesle konuşuyoruz. Toplandık. Komplo kurduk. Yıllarca, yıllarca ve yıllarca karşılaştığımız sistematik ırkçılığın ortadan kaldırılması sürecindeyiz. Yorulduk. Daha fazla öz bakıma ihtiyacımız var. Daha fazla alana ihtiyacımız var. Ama duramayız çünkü hayatlarımız tehlikede.
Ardından, kadınları "p * ssy" tarafından kapma konusunda övünen bir adam olan Donald Trump, bizim başkan seçicimiz oldu. Getirileri açıkça belirttiğim gibi tek düşünebildiğim, bu çok mantıklı. Barack Obama'nın başkanlığına verilen beyaz cevap bu. Irk sonrası bir Amerika'da yaşamıyoruz. Bu bizim gerçekliğimiz. Fakat Amerika’daki siyah insanlar için bu yeni bir şey değil.
Seçimden birkaç gün önce, biri bana her yerde ilerici Portland gibi olmadığını hatırlamamı söyledi. Güzel yeşil şehrimiz olan şehrimizin son 10 yılda 10.000'den fazla siyah kişiyi söküp yıktığını, Amerika'nın en beyaz kenti olma rozetini gururla giydiğine ve yerel ve siyah halkla kötü niyetli tarihini kabul etmeyi reddettiğine dikkat çektim. Portland'ı bir metrik olarak kullanmak tehlikelidir, ancak aslında o kadar çok beyaz insanın yaşayabileceği sahte ütopya şemsiyesinin mükemmel bir örneğidir. Sırf beyaz insanlar etrafa "n * ggers" dememek ya da el ele tutuşmak için açıkça eşcinsel çiftlere saldırmak, bizim dünyamızda sorun olmadığı anlamına gelmez. Ama var. Ve siyah insanlardan her gün bu dünyada var olmaları isteniyor.
Son üç yılda devletimin gömmek ve gözden kaçırmak için uğraştığı tarih hakkında konuştum. İçinde bulunduğum çevrelerde, çocuklarımın anne-babalarında çocuklarımın oynadığı ve aileleriyle birlikte çok fazla rahatsızlığa neden oldu. Yorucu olsa da, etrafımdaki insanların hiçbir fikri olmadığını söyleyememeleri önemlidir. Ancak Çarşamba sabahı saat 1'de, tüm gördüğüm bu. Herkes şok oldu. Parmaklarını gösteriyorlar, suçu üstleniyorlar, noktayı kaçırıyorlar. Ülkemiz hala inşa edildiği zamanki kadar ırkçı. Ve bu görmek ve itiraf etmek çok korkutucu ve korkutucu bir şey.
Seçim hakkında çocuklarımla yaptığım konuşmada, ülkemizi ayakta tutan ırkçılıktan söz ediyoruz ve iki kahverengi çocuğum ırk konusundaki konuşmalarında aktif olmaları gerektiğinin farkındalar. Yürüyüşe devam etmemiz gerektiğini biliyorlar. İşin yapılmadığını biliyorlar. Ne yazık ki, birçok beyaz ailenin bunu öğrendiğini düşünüyorum.
