8 Tüm ebeveynlerin işten çıkarıldıklarında sahip oldukları korkuları

İşimi ilk kaybettim 2016 seçimlerinden bir hafta sonra oldu. Etrafımdaki dünya dağılırken, iç dünyam da dağılıyor gibiydi. Daha önce hiç işten çıkarılmamama rağmen, kapitalist dünyamızı nasıl döndürdüğümüzü para olarak görmenin her zaman potansiyel olarak travmatize edici bir deneyim olduğunu hayal ediyorum. Görünüşe göre her şeyde olduğu gibi, küçük insanlardan sorumlu olduğunuzda korku daha da şiddetlenir. Bir ebeveyn olarak çocuklarınız tam anlamıyla her şey için size güveniyorlar, bu nedenle, elbette, tüm ebeveynlerin işten çıkarıldıkları zamanki ortak korkuları var.

Kurumsal mesleğimde işgücünde azalma olacağına dair haberler aldığımda, hane halkımızın beşinci geliri olan birinci kişi oldum. Bağırsaklara bir darbe gibi geldi. Üç çocuğu ve biri evde ebeveyni kalırken, maaş çeki için her zaman maaş çekmekteyiz. Yine de, bu özel düzenlemeyi seçmemiz için bir otistik çocuk ve fahiş çocuk bakım masrafları olması bizim için önemliydi. Ancak haberi duyduğumda, bir grup konferansında daha az konuşma yapmadan, korkutucu endişe duydum. Ne de olsa çok fazla miktarda öğrenci kredisi borcum vardı ve ailemizin finansal olarak güvende olduğundan emin olması gereken kişi bendim.

Her şeyi doğru yaptığınızda ve hala işten çıkarıldığında veya işinizi kaybettiğinizde, korkularınız tamamen kontrolden çıkmanıza neden olur. Ancak, yalnız olmamanızda bazı teselliler var. Tüm ebeveynlerin işten çıkarıldıklarında benzer korkuları vardır ve kesinlikle aşağıdakileri de içerirler:

"Evimizi Nasıl Tutacağım?" Korku

Giphy

Hepimiz duyduğumuz bu "Amerikan Rüyası" nın bir parçası, bir evin sahibi olmak. Amerikan Rüyası listenizdeki yapılacakları kontrol edebilecek kadar ayrıcalıklıysanız, bizim gibi, işinizi kaybedeceğinizi fark ettikten sonra aklınızı bombalayan ilk düşüncelerinizden biri " * Umarım evi kaybetmeyiz!"

İşten çıkarılmadan yaklaşık bir buçuk yıl önce, ortağım ve ben bir saatten fazla uzaklaşmak için büyük bir inanç sıçraması yaptık. Bu hamle kısmen yapıldı çünkü biz otistik transseksüel kızımı tüm ihtiyaçlarını karşılayabilecek bir okula koymak istedik. Yani ev fiyatı iki katına çıkarırken hiçbir yerin ortasında iken, çocuğumuz için yapabileceğimiz en az şeydi. Ne de olsa, ailemizin çoklu ihtiyaçlarına daha iyi cevap verebilmek için büyük bir şirkette daha iyi bir ücret ödeyerek uzak pozisyon aldım. Böylece yemek pişirmek zorunda kalacağımızı biliyorduk, ancak bunu karşılayabilmek için ne gerekiyorsa yapabilirdik.

"İşgücünde azalma" olacağı söylendiğinde, kusturan, hiperventize edici bir anneyi kesin.

"Çocuklarım İyi Olacak mı?" Korku

Açıkçası, kendimi çocuklarımı düşünmek için bile getiremedim. Travmaya bağlı Jedi-zihin seçici ayrılma hilesini, her girdiklerinde yüzlerini aklımdan itmek için kullandım. Çünkü, en azından ilk başta, çocuklarımın sağlık bakımı olmadan, evsiz ya da yemeksiz düşünmek beni felç edecekti ve bir sonraki adımları çözmem gerektiğinde, felç geçiremedim.

"Partnerime Nasıl Söyleyeceğim?" Korku

Giphy

Daha önce de belirtildiği gibi, işten çıkarılacağıma söylendiğinde başkalarıyla telekonferans yapıyordum. Eşim daha sonra 4 yaşında ve 7 aylık olan üst katta idi. Ona haberi söyleme düşüncesi boğazımda büyük bir artış yaptı. Bunu nasıl yapacaktım? Ona, bana verdiği güveni iyi yerleştirmediğini nasıl söyleyebilirim? Ona ne yapacağımız hakkında hiçbir fikrim olmadığını nasıl söyleyebilirim? Ona "daha sorumlu" ve "istikrarlı" bir kurumsal pozisyonu seçmek için acı çektiğimiz halde, kurum kültüründe nihayetinde harcanabilir olduğumu ve kurduğumuz yaşamın tehlikede olduğunu nasıl söyleyebilirim?

Şaşırtıcı bir şekilde, eşime söylediğimde gerçekten rahat bir nefes aldı. “Sen onlardan çok daha büyüksün. Sahip olduklarını takdir eden insanlarla çalışıyor olmalısın.” Baygınlık.

"Ya Yemek Yemezsek?" Korku

Bekar bir annenin çocuğu olarak, buzdolabımızın olmadığı ya da aç olduğum zamanları hatırlayabiliyorum. Çocuklarımın o açlığı ve utancını hissetmesini asla istemem.

Neyse ki, yakında birbirimize yardım eden bir topluluğun parçası olduğumuzu anladım. Oğlumun okulundaki sosyal hizmet uzmanına iş kaybımı anlattığımda, beni hemen sağlık ve gıda bankası kaynaklarına bağladı. Asla bir kez bana dünyadaki bütün farkı yaratan, yardıma ihtiyaç duyduğumda aşağılık hissetmemi sağladı.

Ayrıca, açken ve çocukken benim kadar fakir olmaktan utanırken, aynı zamanda inanılmaz derecede mutlu olduğumu da hatırladım. Kardeşimi ve beni yetiştirmeye kendini adayan bir annem vardı ve bize yüksek lisans okuluna getirdiği eğitimin değerini öğretti. Yağmurda şarkı söyledik ve dans ettik, makarna ve peynirden gulaş çıkardık ve her zaman güldük.

Para, buna ihtiyacımız olsa da, mutluluğa eşit değil.

"Bir Daha İyileşecek miyiz?" Korku

Giphy

Elbette ailemin geleceğini ve kaçınılmaz olarak olayların nasıl olacağını sorguladım. Dürüst olmak gerekirse, mağazada ne olduğunu merak ederken hala anlarım var. İşten çıkarılmış bir ebeveyni, çocuklarını getirmek zorunda bıraktıkları bu yeni gerçeği sorgulamaları tamamen normaldir.

"Ben Başarısızlık" Korkusu

Kurum kültürüne karşı önyargım ya da ortağımın gönülsüzce desteğinden bağımsız olarak, işten çıkarıldığınızda bir başarısızlık hissetmemek imkansızdır. Ben orta batı iş ahlakının çocuğuyum. Kurallar aşağıdaki gibidir: size istikrarı sağlayan nankör bir şirket için ölene kadar parmaklarınızı kanlı kemiğe kadar çalışırsınız. Sadece yaptığın bu. Kurallara uymazsan, konuşacak olursa, seninle ilgili bir sorun olmalı.

Neredeyse altı ay önce işten çıkarılma haberi geldiğinden beri her gün bu saçmalık hikayesiyle yüz yüze geldim. İşten çıkarmaları daha yeni olanlarınız için lütfen sonuçta daha kolay olacağını bilin. Kafanızdaki, vermiş olduğunuz her kariyer kararını sorgulayan ses ve bir ebeveyn ve sağlayıcı olarak öneminiz azalır. Benim gibi bir şeyseniz, kendimize sattığımız "başarı" sürümünün başarının tek tanımı olmadığını kanıtlamaya başladığınızda bu sesi susturmak daha kolaydır.

"Gerçekten Başka Biri İçin Çalışmak İstiyorum mu?" Korku

Giphy

Asla otorite konusunda iyi olmadım. (Burada duraklayacağım böylece beni tanıyan tüm insanlar bu gösteride gülerler.)

Doğruluk, nezaket ve ahlak bilgisi olan otoriteyle iyiyim ama maalesef zamanımda bu kriterlere uyan bir avuç otorite figürü ile karşılaştım. Dolayısıyla, sorun.

Kurumsal işimde tam gün çalıştığım sırada tecavüz ve diğer cinsel travma mağdurları için küçük bir özel uygulamaya başladım. Bu anlamlı bir işti. İlk başta terapist olmamın nedeni buydu. Her zaman yalnızca kendi işime güvenmekten kaçınırdım, ama sadece korku mu yoksa Orta Batı iş etiği öyküsü konuşması mıydı? Daha fazla düşündüm, daha fazla işe alınabileceğimi düşünmedim. Belki de hiç olmadım. Etik, dürüstlük ve sadece zarar vermemekle değil aynı zamanda aktif olarak iyi bir şekilde iş yapmakla ilgili beklentilerim beni her zaman başım belaya soktu. Bu bakım, kar amacı gütmeyen kuruluşlar, lüks oteller, sen adlandırdı yönetilen olup olmadığını doğruydu. Mesaj genellikle aynıydı: "Evet, iyi bir insan olmanızı istiyoruz, ancak bu durumun alt çizgimizi etkilemeyeceği kadar değil."

Evet, bu gerçekten benim için çalışmıyor.

"İnsan Olarak Değerim İşim Tarafından Tanımlanmamalıdır" Korkusu

Giphy

Bir insan olarak değerim, sahip olduğum işle tanımlanmamalıdır. İçinde bulunduğumuz parasal sistem nedeniyle, hepimiz bir şekilde para kazanmak zorundayız. Sadece hayatta kalmak için gerekli. Ancak, para kazanmak benim tutkum değilse, sonsuza kadar para kazanmak için ne yaptığımla tanımlanmalı mıyım? Yoksa kim olduğumu ve diğer insanlara nasıl davrandığımı tanımlamalı mıyım? Bunlar tüm yetişkin yaşamım boyunca bir sanatçı, bir yazar ve bir şifacı olarak uğraştığım sorular. Bu işi altı yıl önce aldım, çünkü bir çocuğa, iki çocuğa giden bir çocuğa, evde kalma bir ebeveyne ve para kazanmaya tercüme etmeyen bir çağrıya göre, bu "akıllı" bir şeydi.

Orada bazı önemli işler yaptım, bazılarına para verildi, bazıları da ben değildim. Yine de, şok ve tek gelirimizi kaybetme korkusuyla, bu işin beni tutmak için çok küçük olduğunu bir anda unuttum. Amacına hizmet etmişti, aileme ilgi duyuyordu ve şimdi evren bana daha fazlasını yapabileceğimi söylüyordu.

Çocuklarıma ne öğretmek istiyorum? Onlar sadece geçim için para kazanırlarsa değerli olduklarını mı? Yoksa onlara kim olduklarını ve insanlara nasıl davrandıklarını daha fazla öğretmek ister miyim?

Ben ikincisini seçiyorum.