İçindekiler:
Bir yürümeye başlayan çocuğa ebeveyn olmak inanılmaz derecede olumsuz bir deneyim olabilir. Beni yanlış anlama, bu harika! Berbat anlamda olumsuz olduğu anlamına gelmez (bazen öyle olsa da), ama her zaman "hayır" dediğin anlamında olumsuz demek istiyorum. Ve bu gerekli. Ama bazen, bence, "hayır", tüm yürümeye başlayanların yapmasına izin vermen gereken şeylerin olduğunu düşündüğümde, tüm durumlara fiili bir cevap olur.
Bebek sahibi olmak tamamen rutindir, değil mi? Oluklarınızı buluyorsunuz ve kendinizi gerçekten içine sıkıştırıyorsunuz çünkü hayatınızı bir arada tutan tek şey bu. Ancak çocuğunuz yürümeye başlayan çocuğa daha adapte olur ve bu rutin biraz daha esnek hale gelir. Ebeveynlerden daha sonra, tarihsel olarak yetişkinlerin güçlü tavrı olmayan değişim meydanına çıkmaları istenir. Fakat deneyimlerime göre, sadece çocuklarınızın ufkunu büyütmesi ve büyütmesi için değil, aynı şeyi yapması için yararlı bir sallanma olduğunu düşünüyorum.
Evet demek zor ve çeşitli meşru sebeplerden dolayı. Lojistik olarak can sıkıcı olabilir ve açıkçası, "hayır" ın bize verebileceği gücü bırakması zor. Çocuklarımızın kuralları koymalarını ve kendilerini geliştirmelerine izin veren aşırı izin veren hippiler haline gelmemiz gerektiğini söylemiyorum, ama işte sağlam (eğer gerginse) vermeyi düşünecek şeyler var:
Deneyin
